远方的朋友

得知一个远方的朋友最近要回来，心里有些莫名其妙的兴奋。我们俩都差不多有二十多年没见过面了。三年前他刚刚结婚，一边替他感到高兴，可是，另一边又不知道应该祝福他.....还是可怜他。做人真的很毛盾，自己已经历了婚姻的失败，当看到身边的朋友结婚时，心里头有点冲动的想去阻止，可是，我又评什么资格呢。

他告诉我，这次的回来会在这里呆两个月，但是，他不是一个人回来，他把老婆也带回来了..... 应该的不是吗？既然已经结婚了，把老婆大人带回来见妈妈，见老朋友，见些亲戚都是应该的。只是，听了耳朵好像有点不舒服的感觉。其实，真的很希望他是一个人回来的。这样，我们就会有多点时间share 我们在这二十多年个自的生活点点滴滴。再说，小时候，我和他也曾经是一对青梅竹马。不管怎么样，他现在已经是人家的老公了。过去的我还是收藏在自己的心杆里算了。

无奈vs现实

说不出的那种感觉，不知如何去形容，一直无法找到出路的情绪。怨不得天，也怨不得地....... 它就是一直出现在脑海里。叫天，天不应。叫地，地不响。这种思维实在太难受..... 无奈

时间不允许我停下脚步，还得继续走下去。不是累，只是不明白为什么这条路就是这么难走。从开始到现在，太多的畔脚石，太多的障碍。难道老天爷就只看到我一个，不看别人了。曾经，很想放下一切，远走高飞算了，可是，心里就是有太多的顾虑，孩子啦，家人啦.......

最后还是留下，在这个伤心地走完我的下半生。想找个地方隐居，然而，日子还是要过的，饭还是要吃，钱还是要花..... 

September datang lagi untuk tahun ini

jauh dihati,aku melihat hari berganti minggu,minggu berganti bulan,

bulan berganti tahun.....aku meniti masa ku bersama anak di 

tempat yang jauh dari kesibukan dunia......kini sudah masuk tahun kedua......

aku masih bergantung tak bertali dengan satu ikatan yang pudar,yang dalam kelemasan.

aku inginkan kebebasan dan ketenangan minda ,aku dah hilang keyakinan untuk hidup bersuamikan jantan yang tak bertanggungjawab itu.cukup,cukup sudah .....untuk 

27 tahun yang menyeksakan.perkahwinan ini dari awal lagi memang satu kesilapan,tapi aku yang pilih dia ,dan sekarang aku juga pilih untuk lepaskan dia pergi,aku dah letih hidup 

aku masih mampu untuk meneruskan hidupku ini tanpa kehadiran dia

,dan akan ku buktikan hidup aku akan lebih baik dari dulu.

hanya satu saja aku pinta,lepaskan aku dari ikatan perkahwinan ini.

 

Aku.... anak kampung

Aku dilahirkan di sebuah perkampungan yang letaknya agak jauh dari bandar. Suasana kampung yang aman, damai, harmoni telah membentuk perwatakan aku yang ada hari ini..... Aku kampung girl yang sentiasa mencintai persekitaran hijau, ketenangan jiwa dan Ketenteraman minda.

Aku, telah tinggalkan kesibukan bandar, tinggalkan kecelaruan kerja dan tinggalkan suami yang curang dalam perkahwinan..... Kini, aku kembali ke tempat asal, kampung kelahiran aku.... Balik Pulau, dan aku akan menebus kembali maruah aku sebagai seorang insan, seorang ibu, dan seorang wanita yang bakal di kagumi orang.Selama 27 tahun menceburi bidang pekerjaan untuk pulihkan orang yang sakit di hospital

Aku dah jemu dengan manusia yang bermuka muka, aku dah bosan dengan kerja routine aku tiap tiap hari, tiada lagi semangat, tiada lagi passion dalam diri ku untuk teruskan perjalanan di bidang ini. Lantas, aku lepaskan semua.... Dan kini, aku akan teruskan perjuangan hidup di tempat baru ini tanpa gaji bulanan, tanpa rakan rakan kerja, dan juga tanpa seorang lelaki yang bergelar suami. Aku bakal menerokai sebuah kehidupan yang baru aku idamkan selama ini..... 

kembalinya aku disini......

kembalinya aku ke kampung tumpah darahku

lahirnya aku disini,matinya juga aku disini.Itulah yang aku pernah cakap pada diriku sendiri.

Bukan mudah bagi ku untuk mengambil keputusan  ini,dan tidak juga senang untuk aku lakukannya......Tapi yang pasti,aku sudah berjaya melakukannya.Aku bangga dengan apa yang telah berlaku,walaupun banyak yang terpaksa aku korbankan.Kawan kawan aku terbeliak mata melihat keputusan aku,ramai juga yang mengutuk dan mengatakan aku ini kurang waras......Walau apa pun terjadi,itu adalah yang muktamat dari aku.

Selepas kematian ibuku yang tersayang,diriku bagaikan hilang arah,perasaan sedih bercampur kesal menghantuiku setiap hari.Ibu tak sempat tunggu,tak sempat untuk aku menunaikan tanggungjawabku sebagai seorang anak soleh demi menjaganya diakhir akhir usia dia.....ibu ku pergi juga. Aku menanggis setiap malam ,walaupun sampai kering airmata ,yang pastinya,ibu ku tak mungkin akan hidup semula.Matinya ibu telah menyedarkan aku bahawa,dunia ini tiada apa yang kita punya,bila Tuhan menarik nyawa kita,semua benda yang kita ada didunia ini ,akan kita tinggalkan.tiada apa yang boleh kita banggakan pun,itu semua hanya sementara sahaja.

Tiga minggu selepas kematian ibuku,suami aku membuat kejutan .Suatu kejutan yang tidak pernah terlintas di akal fikiran .Malam 27 February,malam Jumaat,malam yang mulia .aku dan anak beria ia untuk memindahkan sedikit  barang ke rumah baharu kami di balik pulau,tapi suami aku pula sibuk melayan janda yang pernah menjalin hubungan dengan dia 3 tahun yang lalu di rumah baru aku dalam bilik aku......Aku dan anak  tergamam melihat suami dan janda itu keluar dari bilik .Pada ketika itu, yang terlintas di otak aku  adalah "jantan tak guna" dan "janda gatal" yang aku nampak adalah satu titik Nokta pada perkahwinan kami . Lepaskan ,itu adalah yang aku tahu.Cukup,cukup sudah sekian lama aku dan anak diperbodohkan.Alasan dia untuk kami sentiasa sibuk,kerja,out station.....dan apa yang terpangpang depan mata telah menjawab kesemuanya.Tiada apa lagi yang perlu di simpan,tiada apa lagi yang akan ku beri.Lepaskan.......itu adalah yang terbaik buat diriku.

Orang kata,Tuhan tidak akan menguji hambanya diluar dari kemampuannya.memang betul,dan akan aku tunjukkan pada semua orang yang aku mampu teruskan hidup aku tanpa seorang lelaki yang bergelar suami!

 jawatan aku yang gajinya dah mencecah 6k,aku jual rumah teres aku yang dibeli 16 tahun yang lalu,

没有机会再喊一声... 妈

妈，

您终于走了

带走了我一片不孝的心

就算再不舎，我无可选择

您还是等不及

和我们一起在新的环境过生活

我还是没有机会利用我这一生为您做出

最好的奉献

妈，

您还是先走了

留下我和我的悲伤

每当想起您的时候

失去，心痛，无助，自责

一直围绕着我

已有五十多个日子了

我还走不出这个伤痛

妈，

很想再叫您一声＂妈妈＂

可是，这已经是不可能的事实了

我从此不再有机会这么做

我们只能托梦见相见

妈，

我希望您在极乐世界那边

过着您所向往的日子

无忧无虑，不再有病痛

安息吧，妈妈

您永远是我心目中的女神。

走过的缘份

      当我再次联系到他的时候，我们已经不再年轻，两个中年人失联了三十多年，然而，却偶然的在面子书看到他，寄上一声问候，原来他还记得我....... 岁月吹人老，这个时候的他也已经是别人的老公了......

      很多时候，事情的发生不是我们可以预料到的. 一念之间，该来的都来了，该去的一个接一个的都给带走了...... 我无语问苍天.

       小时候，我们曾经喜欢过对方，是同班同学，是同乡，也是同学和老师口中的一对青梅竹马. 可是，上了中学，青春时期的我们，大家都很害羞，不敢再看对方，不敢再和对方打 早呼，慢慢的时间把我们距离得更远了。上完了中学，我们个奔东西，他出来社会工作了，我却继续升学。我们就这样没有机会再见面。

        他这次的出现，就算还没见到真正的人，我的心还是沟起的一串串的涟漪。想起了很多我们曾经一起走过的回忆，心里头也有甜甜的感觉。想当年，如果我们没分开。。。。。我们会是一对情侣吗  ？
如果时间可以从来。。。。。。

       很可笑，现实的生活根本就没有“如果”为什么人还是会用“如果”这两个字来敷衍自己。。。不是不想接受事实，只是觉得有点不甘。
人家说，缘来缘去，都是上面的安排，有缘千里来相会，无缘相见不相识。原来以前的人早已经对这“缘分”有所理解。然而，我们现在的人却有所不知。。。也难以接受。

缘
来去匆匆
留下一串
甜酸苦辣
走过的
就成了回忆
留下的
就永远属于你