suatu perikatan tanpa kerestuan

Aku jarang tersentuh dengan babak dalam drama tempatan,terutamanya drama melayu.Tapi,cerita dalam drama "Tentang Dhia"begitu menyentuh jiwaku luka dahulu berdarah kembali. Aku menangis setiap kali berada di depan TV apabila drama itu disiarkan.Cerita ini telah mengingatkan nasib aku yang tak habis habis di uji,yang tak sudah-sudah hidup dalam linangan air mata setelah mendirikan rumahtangga dengan suami aku yang tidak sebangsa dengan aku.



Orang kata perikatan perhubungan yang tak direstui oleh orang tua, tidak akan ada kesudahan yang bahagia.Dulu aku tak pernah percaya benda-benda yang mengarut ini,bagi aku,selagi ada kemahuan disitu akan ada jalannya.Aku tak kenal erti kalah,aku sentiasa impikan suatu kesudahan yang macam cerita Cinderella dan Snow White.itu adalah falsafah hidupku yang dulu.Masa yang beredar hari demi hari,bulan demi bulan,tahun demi tahun telah mengajar diriku menjadi lebih mengerti apa itu realiti hidup.kenyataan tetap kenyataan,hidup aku bermula dari hari pertama akad nikah sehingga kini tidak pernah aman ,hidup sebagai sepasang suami isteri yang jiwanya "kosong",tak sempurna seperti pasangan yang lain.kebahagiaan yang aku mimpi-mimpikan semuanya hampa belaka. Namun,kami tetap mengekalkan perikatan ini sehingga la ke hari ini.Letih,tawar,meluat dan membebankan Itu adalah apa yang aku rasa sekarang.Aku terlalu letih untuk meneruskannya lagi.Tapi,hatiku masih percaya Tuhan itu yang berhak menentukan apa yang baik dan apa yang buruk untuk aku dan suamiku.Sebab itulah kami masih mempertahankan sehingga ke hari ini.


Aku berjumpa dengan suami ku 20 tahun yang lalu,kami berkawan,bercinta sampailah berkahwin.Orang kata cinta itu manis,orang yang dilamun cinta semuanya "buta"bagi mereka,apa yang ada didepan mata semuanya indah-indah belaka.Aku tidak menafikan aku pun juga begitu .Kakak saya nasihat,mak saya membantah,kawan-kawan saya hanya mampu melihat .Tapi,kami masih meneruskan perhubungan ini sehinggalah tapak pelamin.Aku sentiasa percaya kami akan bahagia seperti pasangan lain,kami akan menimbang cahayamata ,kami akan mempunyai rumah sendiri dan bahagia dengan telatah anak-anak yang ramai.tapi,kini itu semua hanya tinggal angan-angan sahaja.Kami tak pernah bahagia pun!kami tak pernah gembira seperti pasangan lain!Yang ada hanyalah air mata menemani diriku,yang ada hanyalah dendam penuh didada!yang ada hanyalah marah yang tak tahu puncanya!MENGAPA AKU?


Aku sebenarnya berhak hidup lebih bahagia,aku sebenarnya mampu mendapat lebih dari orang lain.Tapi aku tak dapat semuanya !MENGAPA?Aku terpaksa tinggalkan cara hidup aku yang telah 25 tahun hidup bersama aku . Aku derhaka pada mak aku sebab mengengkari kehendaknya,aku tinggalkan budaya dan istiadatku.Aku tinggalkan kawan-kawan aku.....
Apa lagi yang aku ada?Tuhan?Tapi dimana Dia?Di mana!!!!


Aku melalui ujian demi ujian,satu demi satu tak putus-putus.Sudah puas aku berubat,sudah puas aku masuk keluar hospital,sudah puas aku berjumpa bomoh.Aku,alami,aku hadapi,aku merentasi,aku jiwai dan kini aku dah semakin "bodoh" semakin tak mampu menghalang,dan semakin lemah semangat untuk meneruskan perjuangan ini.Apakah ia tak ada kesudahannya?


Penyesalan demi penyesalan bermain diotak aku,mengapa dulu lagi aku tak dengar nasihat kakak aku,mengapa dulu lagi aku tak mahu dengar cakap mak aku,mengapa aku.....................Aku tak boleh patah balik lagi.Masa tak akan mengizinkan aku berbuat demikian,Ustaz yang aku jumpa semuanya nasihat aku jangan pandang ke belakang,ia tak akan membantu ke jalan yang elok.Tuhan maha kaya,Dia yang atur semua ini,Dia yang tahu apa kemampuan umatnya.

Apa yang patut aku lakukan sekarang?sabar?berdoa?berikhtiar?Sampai bila aku kena menghadapi semua ini?Sampai bila?Tiada siapa pun yang dapat menjanjikan pada aku .Semua orang hanya mampu menjawab"DIA" yang amat mengetahui!

liyana上

Hikmah disebalik dugaan

Transformasi seseorang manusia ke sesuatu peringkat atau alam selaluya tidak berlaku dalam sekelip mata .Tuhan maha mengetahui dan Dialah yang mengaturkan semua ini berlaku.
Apa lagi yang Dia hendak ubahkan,apa lagi yang Dia hendak bentukkan dalam diriku?


Aku sebenarnya masih tercari-cari jawapannya.Terlalu susah ia di faham dengan akal ,terlalu payah ia diterima dengan pengetahuan yang sedia ada.Semua orang hanya mampu sekadar memberi nasihat,apa yang berlaku ada hikmah disebaliknya.Apa yang dimaksudkan itu hikmah?semua orang pun tak tahu!Mereka hanya boleh bercakap sahaja,buku pun tulis benda yang sama,gambar yang ditayangkan tiap-tiap hari pun cakap begitu juga.
Aku berani bersumpah sebenarnya siapa pun tidak mengetahui apa yang dimaksudkan dengan hikmah dari Tuhan melainkan orang yang mengalaminya sendiri.

Bukan kita boleh berbicara dengan orang lain termaksuklah saudara kita yang paling intim,mereka tidak akan faham dan mereka tak akan mengerti apa yang kita alami sendiri.Ia adalah benar,ia adalah hidup dan ia adalah wujud!itu adalah hakikat sebenar yang berlaku pada diriku sekarang.

Ia berlaku dalam ghaib,ia bergerak dalam hati ,ia berkata-kata dalam diam,ia dilihat dalam mata yang tutup.Ia dirasa dalam alam nyata. Aku mengalaminya sendiri,macam mana hendak aku ceritakan pada orang lain.mereka tidak akan faham,mereka tidak akan percaya!Ya Allah! apa yang engkau aturkan ini semuanya adalah kebaikan untuk aku?


Ya Allah,perlukah aku berterima kasih pada engkau yang menghidupkan yang tersirat dalam diriku yang aku sendiri pun tidak mengetahui selama ini?Atau sebenarnya ,semua hambaMu juga mempunyai potensi sebegini yang mereka masih belum kamu tampilkan?

Sebenarnya bagi diriku,semuanya dari MU,engkau yang arif,engkau yang maha mengetahui setiap gerak,geri hambaMu.

Tuhan

Aku masih tak faham ,Tuhan tak habis habis menguji aku.Banyak sangat kah dosa ku?Tuhan suka sangat melihat aku hidup menderita,hidup seperti bangkai bernyawa.Aku sekarang dah sampai ke tahap meluat ,benci,buntu ,tak tahu macam mana hendak melangkah kaki ku .Aku sekarang hanya diam,diam dan diam.Bagi aku semuanya tak ada makna lagi,hidupku dari dulu lagi terseksa,jiwaku tak pernah aman,rohaniku sakit,jasmaniku lemah.Aku bertahan sehingga sekarang, sudah 20 tahun ,dan kini, aku akan lepaskan segala-galanya .aku dah tak boleh bertahan lagi ya Tuhan.Aku terlalu sakit ,sakit yang orang lain tak boleh nampak dengan mata kasar,sakit yang tak dapat aku huraikan dengan perkataan.Perit sangat.Seksa sangat.


Aku dah lama sangat berubat,dah banyak sangat orang nasihat aku agar bersabar,Tuhan tahu segala-galanya.Adakah Betul Tuhan tahu semua yang aku alami?Adakah betul Tuhan tahu aku hidup tersesak?Aku sekarang dah tak tahu hendak berkata kata lagi,tiada siapa pun dapat faham,tiada siapa pun dapat rasai apa yang aku rasa sekarang.Aku dah give up .aku dah kehabisan tenaga untuk meneruskan hidup ini.Hati aku tawar ,semangat aku lemah untuk segala-galanya.Aku tak nampak jalan didepan.Semuanya jalan mati.semuanya jalan buntu.Orang kata Tuhan tahu,biarlah,Tuhan tahu tak tahu aku tak kisah lagi,itu kuasa dia.Aku hanya tunggu masa dia nak ambil aku balik.itu saja yang aku tahu.


Tuhan yang berkuasa untuk izinkan aku sakit,Tuhan juga yang berkuasa untuk sembuhkan aku.hahaha Itu semua gila,gila belaka.aku dah tak nak dengar itu semua.berpuluh-puluh tahun aku dengar benda ni.dah cukup meluat sangat dah.tapi aku masih tak sembuh sembuh,tak elok-pun.dah puas aku merayu dah puas aku bersujud,dah puas aku berdoa,dah puas aku memohon,dah puas aku .............aku sekarang sudah terlalu lemah,lemah untuk segala-galanya.Aku dah tak tahu nak buat macam mana lagi.aku dah tak mampu untuk mengoret langkahku lagi.Biarlah,hidup ini dia yang berkuasa,dia yang menentukan ,dia yang berhak.aku hanya menumpang buat sementara,kalau dia seronok melihat aku hidup tak macam manusia,aku tak berhak untuk berbuat apa-apa. mungkin aku terlalu hina disisinya,terlalu sangat buat dosa.sekiranya apa yang berlaku pada aku hari ini dapat menjernihkan diri aku dari segi rohani dan jasmani,aku redha,aku tak ada pilihan,aku hanya bertahan sehingga ke hembusan nafas yang terakhir.


Tuhan,aku kenal engkau melalui lelaki yang telah kau jadikan suamiku,

aku kenal Islam juga melalui lelaki ini,

Dan ,aku sakit pun sebabkan lelaki ini.

Apakah engkau hantar lelaki yang telah aku gelar suami ini untuk menghukum aku?

atau

engkau hantar lelaki ini untuk aku taat dan sujud padamu ,ya Allah?

Pada mulanya aku ingat ini semuanya jodoh,jodoh yang bertemukan aku dengan lelaki ini

Tapi,

kerana lelaki ini lah aku hidup seksa sehingga hari ini,

jiwa dan raga ku sakit

Kini aku dah tiada lagi perasaan kasih sayang terhadap lelaki ini

hati ku tawar,hatiku sakit,hatiku marah , hatiku menyesal.....................

Ya Tuhan,engkau yang temukan aku dengan dia,mungkin kah engkau juga akan pisahkan aku dan dia.

ada baiknya sekiranya kami berpisah............

aku terima segala-galanya yang engkau tentukan untuk aku!

Amin.

apa yang akan kita bawa?

Dunia hari ini dunia material.Duit adalah ukuran kekayaan dan kemewahan seseorang insan.Kadang-kadang aku juga alpa dan leka dengan pusingan dunia yang penuh cabaran ini.

Duit, semua manusia tergila-gila untuk mencari duit yang banyak bagi memenuhi kehendak dan kemahuan diri sendiri dan juga orang kesayangan masing-masing.kehendak manusia tak pernah ada penghujungnya,selagi duit masih ada,selagi itulah manusia akan menghimpun dosa!

Aku pernah bertanya pada diri sendiri,adalah Allah akan bertanya pada hambanya apabila mati nanti harta yang dihimpun di dunia?berapa banyak duit yang engkau telah cari? berapa biji rumah yang engkau ada?Apakah pangkat engkau?berapakah gaji yang kamu dapat?berapa biji kereta mewah,beg tangan berjenama,jam tangan berjenama yang engkau miliki?

Atau Allah akan bertanyakan amalan baik dan buruk yang telah kamu buat di dunia?Puji-pujian dan zikir-zikir yang telah kamu lakukan?Ibadah-ibadah yang telah Allah suruh?Apakah kita mati nanti,duit masih digunakan oleh Allah sebagai pengukur kekayaan seseorang hambanya?Kaya di dunia tak semestinya juga kaya di akhirat!Itu yang aku tahu.

Tetapi ,mengapa masih ramai manusia didunia ini terlalu bangga dengan kekayaan yang mereka miliki?Dan ada sigelintirnya pula sanggup mengadai maruah dan agama demi menkecapi kekayaan itu? Bagi mereka,maruah upamakan sesuatu yang tak berharga,seperti duit sekupang sahaja! Agama pula entah apa-apa,berkata di mulut soal haram halal ,dosa pahala,tapi perkara yang diperlakukan oleh mereka ,kadang kala terlalu jijik untuk di pandang.

Apa yang nak jadi pada dunia hari ini?Manusia kebanyakannya sudah hilang pertimbangan,sehingga nilai seorang manusia yang asas pun tak ada!Apakan lagi maruah!

Beringatlah manusia,hari untuk kita mengumpul amalan dan ibadah adalah terlalu pendek dan singkat ,dunia yang kita anggap mewah ini tidak akan kekal,yang kekal hanya lah di akhirat.yang kita akan dipertimbangkan itu hanya amala baik ,amalan soleh sahaja akan dikira dan ia akan Tuhan gantikan kepada kemewahan dan kesenangan abadi.

生命有take two 吗？

我一直以来都很肯定生命不会有take two.时候到了，祂要我们回去，我们没有得选择。只有祂可以做决定。可是，偏偏我所遇到的病人，一个个都是从死亡边缘徘徊过的！他们都是癌症末期，车祸意外，工作意外后，还活着的人。难道，是祂太不舍得他们，还是祂再次给予机会让他们重新来过？我想了很久，我亲眼看着那些病人一天一天的健康，一天一天的活下去，笑容从新出现在他们的脸上，他们很感恩，很珍惜生命的每一分每一秒。难道说，只有那些亲身体验过临死时的痛苦与折磨的人才会相信生命真的是有take two!

很多时候，这些病人让我学习到人生，让我看到生命的重要，让我懂得做人的道理，让我看到我自己。其实，做我这一行的医务人员，我从来都不把病人当“病人” 看待，他们都是我的朋友，我的亲人。能把他们治疗好是我最大的心愿。我很感激他们，很羡慕他们的毅志力，很喜欢他们的勇敢。

我自己曾经也是从死亡边缘徘徊过的人，那段日子里，我很伤心，很难过，很想去死。我埋怨，我愤怒，我只看到别人的坏，别人的错，就是看不到我自己，太悲哀！我自己从黑暗中摸索，自己慢慢的爬，处处都碰丁，我找不到出路，当我在 最需要帮忙的时候就是没有一个人肯伸出手来拉我一把，我浪费了太多的时间，太多的力量，太多的眼泪！我，最后，还是自己有心无力的爬了出来，我重新看到了阳光，看到了希望，看到了祂的伟大！

很多时候，很多东西还是要靠自己去面对的，不是外人不要帮我们，也许他们根本都不知道要怎么帮。生命有没有take two,很多时候还是要看你自己！

puasa

Ramadan sekali lagi berkunjung tiba dan,kini sudah hampir ke penghujungnya.Apakah kita tak rasa sayang untuk meniggalkannya,dan ia cuma akan datang kembali selepas setahun.Sekembalinya ia selepas setahun,kita mungkin ada atau mungkin dah tak ada lagi di muka bumi ini.wallawaalam.

Ramadan tahun ini agak lancar dan tenang untuk diriku,sebenarnya aku agak risau untuk menghadapi ramadan tahun ini pada mulanya ,sebab,badan ku dan penyakit aku`yang sekejap elok dan sekejap teruk membuatkan aku tidak yakin untuk menghadapinya.Tapi ,Tuhan yang maha kaya ,maha peyayang dan maha mengetahui diriku ini,insya allah,aku dapat juga melakukan ibadah puasa ini dengan baik, tenang disamping juga dapat mrnjalankan tugasku dan tanggungjawabku di tempat kerja serta di rumah,dan anak ku yang 10 tahun ini juga dapat melakukannya dengan baik.Insya allah.

suatu hari ,sebelum tidur ,anak ku bercerita dengan aku apa yang kawannya kata pada dia di day care centrenya .dan apa yang terkeluar dari mulutnya agak memeranjatkan aku.Dia kata,kawan dia beritahu ,dia nak berdoa minta kat Allah untuk menjadi seorang "Mat Salleh"maksudnya orang putih ,dia tak mahu lagi jadi seorang melayu. sebab dia tak mahu berpuasa dan tak larat untuk berpuasa,sebab orang putih tak payah berpuasa.wah!budak sembilan tahun sudah pandai berdoa minta kat Allah macam-macam.Saya agak geli hati pada mulanya,sebab bagi saya budak-budak memang fikirannya tulus dan "ignorcence"tapi apabila fikir kali kedua,saya rasa amat bimbang sebab,bagi aku ini akan membawa kepada kemudaratan pada fikiran dan fahaman masa depan budak ini.Keesokan hari pula,anak aku balik ke rumah dan tanya aku,mama mengapa kita asyik buka puasa kat rumah aje?kawan Akma yang hari tu ,dia buka puasa kat Hotel.Jom la kita buka puasa kat Hotel juga!Aku ternganga sebentar,anak aku pun pandai nak buka puasa kat Hotel sekarang ,sebab kawannya cerita mereka selalu buka puasa di hotel . Aku sebenarnya tidak salahkan budak ini,sebab mereka tak berpengetahuan yang dalam macam kita orang dewasa.Aku agak kecewa dengan kedua orang tua budak ini,asalnya melayu Islam,tapi fahaman tentang fardu Ain yang asas pun tidak di ajar kepada anaknya sendiri.Apa itu PUASA sebenarnya,mengapa orang Islam perlu berpuasa di bulan ramadan ?Ini semua tidak diberitahu pada anaknya sebelum menjelang bulan Ramadan.Dan yang agak menyedihakan aku ialah menanamkan fahaman yang salah pada anaknya dalam konsep berbuka puasa di tempat mewah dan ia hanya berlaku di musim puasa !

Bukankah Islam mengajar kita berjimat cermat,sentiasa ingat pada mereka yang tak mampu,dan bantulah mereka sekiranya kita ini lebih mampu daripada mereka?Bulan puasa,bulan yang mulia ini,tapi,sayang sekali anaknya tidak dapat menghayati dan merasai keistimewaan bulan Ramadan ini.Sebaliknya dia telah di semaikan dengan fahaman yang salah.Bulan Ramadan sebenarnya mengajar kita untuk mengawal nafsu,berastagfar,menyucikan diri kita dari segi jasmani dan rohani tetapi apa yang dia faham ialah makan makanan yang sedap di tempat yang mewah!It is very,very sad.Kita yang lahirnya ISLAM tapi tidak faham erti sebenarnya PUASA ,Mungkin orang putih yang kita panggil "mat salleh" itu lebih mengerti apa itu maksud puasa sebenarnya!

Umat Islam kini,especially di negara kita,umumnya,kebanyakannya hanya jadikan Islam sebagai "budaya" dan bukanyan pegangan hidup dan amalan seharian ,ikut apa yang di turun-temurunkan dari keluarga,dari nenek moyang.apa yang mereka betul-betul faham tentang bab ketuhanan bab amalan ,bab akhirat adalah terlalu cetek.Mak bapak yang pengetahuannya begitu sedikit ini macam mana mampu untuk mendidik anak.Ini baru bab puasa,lain kali kalau dia tanya yang lain-lain lagi,macam mana pula mereka nak jawab?

Sebenarnya apa yang berlaku kini amatlah serius,tak kira di rumah atau pun di sekolah,masa seorang mak bapak yang boleh berada di sisi anak untuk cerita tentang bab agama adalah terlalu amat sedikit!Begitu juga di sekolah,ustaz dan ustazah hanya mengajar berpandukan silibes yang diberi,dan yang sedih lagi ialah mereka mengajar hanya untuk menghabiskan silibes yang ditetapkan oleh pihak kementerian.Mereka tak kira,budak-budak yang diajar itu faham atau tidak,yang penting,silibes itu habis dan ini menunjukkan mereka telah menjalankan tugasan masing-masing!

Tuhan tidak mahu melihat umatnya menjadi lalai,Tuhan mahu kita sentiasa mengingatiNYA apa jua yang kita lakukan.Yang penting,kita sebagai seorang manusia yang diberi akal fikiran,diberi kekuatan mental dan fizikal perlulah sentiasa berasa bersyukur dan berasa bangga bahawa,hari ini Tuhan jadi kita seorang manusia yang begitu tinggi darjatnya dan bukannya binatang!

只是做工罢了！

十多年前，我曾经是一位公务员，我抱着伟大的心情想为人民服务的精神投入政府机构，想当年，我是那么的天真。我为医院的病人服务了七年，无论风吹雨打，旁人的冷言冷语，我的病人永远是我的最爱。我，可以无条件的付出，无条件的奉献，只要他们快快复原，可以回到他们的工作岗位，那就是我最大满足！我也得过了很多超越服务奖奘，后来，我还是离开了政府机构。背后有太多的故事，太多的不满，我终于转移私人医院，当一名无名小卒的治疗师！这间私人医院有很少我认识的人，当时的我只是抱着“做工罢了”的精神去实行我的任务，这，很不像本来的我，不管怎样，我还是做了十二年！

最近，在我服务的部门出现很多变化，不知道是以前的经验让我成熟了，还是我的心已经老了，反应不是那么的大也没那么的辣。我本身也很奇怪，因为整体的变化有牵涉到我本人工作的未来前景。哈，我自己的冷静，旁人也很好奇。

为什么会这样？一个好好的复建部门，一旦一个年轻的治疗师要离开，出外创业，本来是一个好现象，可是，后来，有人报告这位治疗师在外开了私人的治疗中心，原本他这里所看的病人也随着他去了。哈，是好是坏，我还是不敢决定。当年，这位年轻的治疗师是抱着要学习的精神进入我们的部门，一个有degree 学位的年轻人肯接受千多块钱的起薪，在私人医院为病人服务，真的不简单！在他服务当间，我和另一位同事，也是一位治疗师教了他不少的 “功夫” ，年轻人学习力很好，很快的，他也有自己的病人了。两年后，他要离职，给的理由很简单，是要帮家庭的生意。我不认为有什么差错，一个男生应该要有上进心，要创业，那才算是个好青年，不是吗？

可是，真正的重点不是在于他的离职，而是，他的离开为我们的部门带来的“伤害”！事情真的是那么严重吗？他的离开让我想起了一个成语“后生可畏”。现在的年轻人要就要，管得了什么可以不可以的，我这个中年人和这一代的年轻人的做法，想法还有办事能力简直是天和地！

整个事情的过程，让我的同事很伤心，很失望，也有一点点的不干。从开始到现在，我们对这个部门付出了不少的心血和心思，我们所做的都是超出他们想象的，然而高层人物对我们所做所为根本都是一知半解！这又怎样？就算我们再付出更多，我们还不是在为这间医院打工罢了吗？很多事情都不是我们能够控制得了的。为了保护自己受到更深的伤害，看来还是抱着“只是做工罢了”的精神来走下一步。

对我们来说，让我们还留下来为病人服务的重点就是，能够一天一天看到病人的进步，病人的起色，病人的感恩，这才是我们的最大的鼓励。

路，难走

很多次，坐在电脑前面要写稿，可是一个字也写不出来。是太久没写了吧，脑袋里空空的。我的一位同事说，最近没看到我写稿了，应该是没有什么烦恼了。很多人会在自己最低潮的时候，把那些心理话发表在稿上。发泄出来会好过一些。对我来说，没有烦恼的人应该是那些住在疯人院里的病人吧。他们疯了，什么都不用去想！一天过一天。那不是很好吗？

最近发生在我身上的事情，不是一般人都能承受得了的。我自己其实也不了解，原来我已经超越了一般人的能力，已经去到了一个很远的境界。我，已经克服了很多不可思议的难题。事到如今，都已经十八年了。痛，也痛过了，病，也病过了，恨，也恨过了，烦，也烦过了，闹，也闹过了，骂，也骂过了，就是还没死过。我，曾经跟一些宗教师，一些知识人物谈起我本人的经历，他们很多都不相信，很多都会用傻傻的眼光看着我，好像我这个人是一个怪物似的。哈，怪物也好，疯子也好，反正我自己知道就好。

能够再次的活着，眼前应该还有很多的事物会继续的发生下去，怕他再难，应该难不倒我，我会尽量让自己走过去。只怕，当我走到尽头时，我失去的太多了，我自己也无能为力。这就是，每个人要走的路，有的很容易，有的很艰难，有的很.....................。算了，还是要走下去！

生命

最近很多人生病，病的一个个都是很年轻的，看着他们，我很难过。就是觉得现在的人不会珍惜自己的生命。 看着他们，我也体会到其实生命是那么的脆弱。在这个世界上，很多事物，很多身边的大大小小，不是我们可以一手掌握住的。一直以来，人们都认为自己一个人可以做很多事，靠着上帝给予自己的头脑，智慧，双手，就可以一手撑天下！很多时候，他们忘记了自己其实只不过是一个有生命的动物之一。 忘记了自造生命的祂，忘记了感恩。忘记了，他们所拥有的一切都是来自祂。等到病倒了，才叫天叫地，问天为什么会是他们而不是别人，才放慢脚步往后看，然而，却恍然大悟，发现自己其实就像一粒小沙，没什么了不起的沙罢了。

生命的无常让我们看到了不少人间悲剧，生命的无常也造成了人们对死亡的恐惧，生命的无常也让我们思索如何度过自己所余下的岁月。人生最终的目的是什么？赚多多钱，死后可以留给子孙？还是，做多多的好事，以后死了，可以留名于世，也可以为自己做出投资，死后带回让上帝判断自己应该下地狱还是上天堂！

至于生命的无常不是我们一手可以控制的东四，我们还是尽量做好本份，最重要的还是要做得问心无愧，做得心安理得，别让遗憾留在我们的心中！

搬家

我们最近搬到新的家，住了几个星期，整个人好像“轻” 了很多。感觉很舒服。
人生，需要无时无刻的做改变不是吗？搬家，换个新的环境，其实，我已经想了很久，就是不知道该如何开始。很多东西，很多事物，很多决定，不是说做就做的。如果，今天，是我一个人的生活，当然是无所谓，可是，今天，我不再是一个人在过生活，我有孩子，有老公，他们也需要同意，事情才能够实行。就这样，我把“搬家”这个东西拖到今天。

应该是祂的安排，我们终于成功的换了新的环境。也许，这是一个新的开始，我有这样的感觉。
我会从新策划现在的生活方式，我很想活出自己的风采，我要 一个简单，一个安静，一个没有太多烦恼的日子就好。

经过了种种的考验，种种的波折，我，现在看生活，看人生，也有所不同，很多时候我们不需要太在意别人的眼光，反正要过活的人是我们自己而不是别人，他们根本就是不知道我们要的是什么，我们的决定有何重要，何苦要为了别人的眼光而牺牲自己的快乐呢？

搬家，这个决定是我正确的选择，我会为自己加油！改变不了别人，其实，我们还可以改变自己和环境。只要自己过得好，过得有成就感，过得快乐，过得轻松！我不会再回头看后面的影子。

生日

又是二月八号，没什么心情，不知道是不是身心老了，没想庆祝些什么。只是觉内心得很累，很烦，很.........想发疯。我不懂这是不是病，难道我真的生病了。未老先衰？，也许，我很快就要变成老太婆了！一个大疯子！哈哈哈！

太多不愉快的事情一个接一个的发生，太多烦人的问题一个接一个的去面对，解决，我根本都没有多少的时间留给我自己，很悲哀不是吗？回想起去年所发生的事情，我很伤心，很失望，可是，又如何呢？有谁能弥补我所受过的伤害，有谁又能安慰我这悲伤的心情？没有，根本没有谁！

职场的朋友问我为何明天要请假？我只是随口答她们，明天是我的生日。其实，我也不知道为什么要请假。没有特别的庆祝，没有特别的节目，我，只想一个人，静静的，做我喜欢的东西。写我喜欢的搞，吃些我喜欢的食物，穿我喜欢的衣服，化我喜欢的装，看我喜欢看的人！就这么简单！

做人，需要跟别人比较吗？别人有别人的生活方式，我 ，自己也有自己的做人风格。只要自己过得快乐就好。

那么亲近，那么疏远！

今年，我没有过年的心境，内心一直都很沉重。明天就是除夕了，我还找不到我以前过新年的心情。我，到底怎么了？自己都不是很清楚！我，是还有家人，是还有兄弟姐妹的，可是，以往的兄弟姐妹情好像消失了。大家都没有互相联络，都 没有互相祝贺，我们变得很疏远，很陌生！


那天，我回妈妈家探望她老人家时，妈妈问我，新年会回来吗？她那个期待的眼神，我一时很难回答，我很快的回避，敷衍了一两句，我知道为什么她会这么样问，只有妈知道我现在的内心感受。其实，我每年，年初一都一定会回去跟她拜年，只是今年我不想回家，没有那种过年的心情。不是我不想跟妈妈一起过年。妈，我是很想，很想陪你老人家一起过年。我知道您可以再走下去的日子应该不是很长远了，这，我全部都明了，我是很挣扎，我跟自己过意不去，我不回去，是不想看到那些姐姐的脸。我.........真的不想面对她们。我看到她们就好像看到了魔鬼，她们实在是太可恶了，我现在跟她们没什么可谈。

新年，已经不再为我带来欢乐，也不会再为我带来温馨。我，不会再期待。